Ik was net twee dagen terug van vakantie en ik werd ziek, heel erg ziek. Twee weken lang lag ik in bed en was ik zelfs te ziek om mijn hond uit te laten. Emotioneel gezien voelde ik me een wrak. Een complete mislukking. Zo voelde ik me al een tijdje. Maar tot dat moment deed ik enorm hard mijn best om dat zo ver mogelijk weg te stoppen. Ver weg zodat ik er niks mee hoefde te doen of zodat ik het volledig goed kon praten. Wat ertoe heeft geleid dat ik eigenlijk niks meer voelde of volledig verdronk in mijn emoties. Ik voelde me slecht.

Na die twee weken heel ziek te zijn geweest heb ik een vriendin aan de telefoon en vertel ik haar mijn verhaal. Ze vraagt juist door op de dingen die ik eigenlijk niet wil vertellen. Maar op een of andere manier vertel ik het haar toch. Eerder heeft ze mij al geadviseerd om een coach in de arm te nemen. Maar daar heb ik toen niks mee gedaan, ik deed toen eigenlijk nergens wat mee. Was teveel of ik vond het onzin. Nu voelt het toch wel anders want ik ben er zooooo klaar mee. Ik wil me echt niet meer zo voelen. Het moet toch anders kunnen? Oké zegt mijn lieve vriendin, terwijl we nu aan de telefoon zitten ga jij die coach een bericht sturen en dan laat je me zien dat je dat hebt gedaan. Ik stem in pak mijn telefoon en stuur een bericht. Net alsof zij me kan helpen dacht ik nog, ik vond mezelf een behoorlijk zwaar geval.

Die lieve vrouw die bij mij voor de deur stond die wist het HOE. Die wist hoe ze mij kon helpen om me anders te gaan voelen, anders te gaan leven en anders te denken. Drie maanden lang heeft ze me bij gestaan, naar me geluisterd maar mij vooral levenslessen gegeven. Dat was helemaal niet zo moeilijk eigenlijk. Emoties ervaren, ook niet moeilijk. Doordat ze me leerde hoe ik erop moest reageren. Hoe ik ermee om kon gaan. Al heel snel krabbel ik omhoog en begin ik het vertrouwen in mezelf en in mijn leven terug te krijgen. Mijn omgeving reageerde daar ook heel positief op, vooral mijn partner die al heel wat met me mee had gemaakt.

Na zes weken stuurt de coach mij een bericht. Hé Kel wat is eigenlijk jouw droom? Ik had serieus nog nooit nagedacht over een droom, laat staan dat ik er eentje had. Daar gingen we dan wat aan doen. Samen met haar ging ik op zoek naar mijn kwaliteiten en mijn passie. Door al mijn emoties en slechtere periodes ben ik hiervoor nooit bezig geweest met de dingen waar mijn hart sneller van ging kloppen. Ik was vooral bezig met overleven. Het was in het begin heel gek om hierover na te denken. In mijn werkboekje schreef ik dat ik een eigen bedrijf wilde maar in wat? Ik schreef letterlijk op waar ben ik goed in? Waar kan ik de wereld mee van dienst zijn? Want ik wilde wel iets doen voor anderen, dat heb ik altijd belangrijk gevonden.

Twee weken later zit ik op de bank en kijk ik naar Tony Robbins de lifecoach van Amerika. Ik kijk hoe hij anderen helpt en snel uit hun negativiteit en beperkende gedachtepatronen haalt. De mensen die hij helpt zijn blij en opgelucht. WAUW! Dit is het en ik dacht dat wil ik ook.

Ook ik wilde anderen kunnen inspireren zodat ze net als ik, zichzelf kunnen losmaken van negativiteit, pijn en ellende. Zodat mensen net zoals ik weer het vertrouwen in zichzelf terug kunnen krijgen en bezig kunnen zij met wat hun willen. Want daar wordt je leven zoveel mooier van. Een doel maakt je leven completer. Een passie maakt je leven zeker, zeker van positiviteit iets waarop je altijd terug kan vallen. Iets waarvan je hart sneller gaat kloppen. De perfecte fundering.

Goed even terug ik raak enthousiast (sorry). Ik had dus besloten dat ik een lifecoach wilde worden. Daarvoor moest ik een opleiding doen. Geen probleem want ik heb de afgelopen jaren niet anders gedaan dan studeren. In de onbewuste hoop dat ik door een steeds hoger diploma wellicht ook wat meer zelfvertrouwen zou krijgen. Ik startte de opleiding lifecoach en verbaasde me over het verschil in mijn gedrag en commitment tussen deze opleiding en mijn vorige opleidingen. Ik had nu continue motivatie, ik vond vrijwel alles interessant en het volgen van deze studie was een prioriteit. Geen uitstel gedrag of lastminute opdrachten afmaken maar echt ervoor gaan. Want coachen daar ging mijn hart sneller van kloppen.

Doordat ik niet alleen een passie had maar ook een missie (inspireren van een anderen in een soortgelijke situatie als de mijne) veranderde er zoveel in mij. Nou ja veranderen, waarschijnlijk was het er altijd al maar kwam het er nu pas uit. Ik heb echt niks bijzonders gedaan, ik heb me gewoon laten coachen. Ik had besloten dat het genoeg was geweest, dat dit gedeelte van mijn leven maar eens over moest zijn. Want ik werd er letterlijk ziek van.

Als je besluit dat het beter kan en moet dan gaat dat ook gebeuren. Als mijn klanten tegen me zeggen: Kelly ik ben er echt klaar mee. Dan zeg ik ze dat is heel er goed dat jij er klaar mee bent. Want als je er klaar mee bent dan gaan we het veranderen en dat kan alleen als je er echt helemaal klaar mee bent. De grootste levensles die ik heb geleerd is dat jij je niet rot hoeft te blijven voelen.

Soms wou ik dat ik dat eerder had geleerd, want er is niet zoveel voor nodig om je leven aan te passen. Het enigste wat je hoeft te doen is er klaar mee zijn. Wees er klaar mee. Dan komt de rest echt vanzelf.

Ik voel me bevoorrecht dat ik anderen mag en kan inspireren. Dat ik ze mag helpen om hun leven anders vorm te geven en om zich niet meer rot te voelen. Ik hoop dat ik op mijn 80ste kan zeggen dat ik honderden heb geholpen om los te komen van hetgeen wat hun is overkomen of van de situatie waar ze in zaten. Dat ik ze heb bij gestaan tijdens de herinrichting van hun leven. Dat is mijn passie daar gaat mijn hart sneller van kloppen.

Lees ook eens…

Overprikkeling is geniaal

Overprikkeling is geniaal

De laatste tijd was ik vaker en sneller overprikkeld. Harde muziek, drukke plekken, social media of veel dingen tegelijkertijd ik trok het niet. Er ontstond kortsluiting. Ik weet al heel lang dat ik dit heb maar soms neemt het toe. Toch weiger ik om mezelf...